Οι συγγραφείς, μάς.... εξομολογούνται!!!

           ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Αγαπητά παιδιά,

Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω δυο-τρία πραγματάκια που έμαθα και που με έκαναν εκστατικά ευτυχισμένη. Σήμερα είμαι πολύ μεγάλη σε ηλικία: να φανταστείτε ότι ήμουν δέκα χρονών τον περασμένο αιώνα! Λοιπόν ακούστε:

Μερικοί άνθρωποι γίνονται ευτυχισμένοι κάνοντας εκδρομές και παίζοντας παιχνίδια, ενώ άλλοι χαίρονται με αγκαλίτσες και φιλάκια, με χορούς και με τραγούδια. Υπάρχουν αρκετοί που τους αρέσουν τα ωραία αντικείμενα. Όλα αυτά είναι σούπερ. Ωστόσο, αν πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από το να διαβάζω βιβλία. Όχι επειδή είμαι σπασίκλας και φύτουλας και όλ’ αυτά, αν και μπορείς να το πεις κι αυτό. Τα βιβλία είναι σαν ταξίδια και σαν παιχνίδια: διαβάζοντας πετάμε με μεγάλες φτερούγες σε τόπους μακρινούς, εξερευνάμε τις ζωές άλλων ανθρώπων, νιώθουμε αγαπούλες, συγκινήσεις· μέσα στις σελίδες βρίσκουμε εμπειρίες που μοιάζουν με τις δικές μας, ή, ακόμα καλύτερα, δεν μοιάζουν με τις δικές μας - είναι πιο καταπληκτικές! Θυμάμαι πως όταν διάβασα την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου ένιωσα ανακούφιση: αν ναυαγούσα σε έρημο νησί, όχι μόνο θα επιζούσα αλλά θα περνούσα τέλεια. Τα βιβλία καθησύχασαν τους φόβους μου: κατάλαβα ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια κι ότι ποτέ δεν θα βαδίσω μόνη – τα βιβλία θα με συνοδεύουν σαν ζωντανά πλάσματα, θα με παρηγορούν και θα χαϊδεύουν την ψυχή μου. Τώρα που σας γράφω, θυμάμαι ότι συχνά η ψυχή μου ήταν ταραγμένη: είχα ένα σωρό προβλήματα στο σχολείο και στο σπίτι· ένιωθα αγωνία και, μια νύχτα, νομίζω πως είδα φάντασμα.

Όμως, θυμάμαι επίσης πως, όταν ήμουν παιδί σαν εσάς, η καλύτερη ώρα της μέρας ήταν όταν διάβαζα τα βιβλία που τότε ονομάζαμε «εξωσχολικά». Τα εξωσχολικά ήταν πιο αστεία και πιο συγκινητικά από τα σχολικά, πράγμα φυσικό εφόσον το βιβλίο της γραμματικής δεν είναι αστείο και συγκινητικό. Ωστόσο, αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε συμπαθητικούς και γλυκούληδες δασκάλους, η γραμματική, η αριθμητική, η ιστορία, η φυσική είναι κι αυτές σχεδόν αριστούργημα.

Επιστρέφω όμως στα μυθιστορήματα, στα διηγήματα, στους μύθους. Η χαρά της ανάγνωσης ήταν, κάπου κάπου, στενοχώρια. Τι παράξενο ε; Μερικές φορές, οι ιστορίες ήταν λυπητερές, στα παραμύθια οι ήρωες περνούσαν τα πάνδεινα: ένα κοριτσάκι που πουλούσε σπίρτα πάγωσε μέσα στο χιόνι, ένα αγοράκι χάθηκε στο άγριο δάσος... Παρότι έκλαιγα γοερά, ήμουν ευχαριστημένη: ένιωθα «κάτι». Θέλω να πω, δεν μπορούμε να χαμογελάμε διαρκώς: οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι νιώθοντας, κάπου κάπου, λύπη, οίκτο, αγανάκτηση. Κυρίως όμως, γίνονται εκστατικά ευτυχισμένοι: δοκιμάστε να ζήσετε τη ζωή του αναγνώστη και θα με θυμηθείτε.

                                                                                           ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

 «Περνώ μπροστά από τα ράφια της βιβλιοθήκης. Τα βιβλία μού έχουν γυρισμένη την πλάτη. Όχι για να με απωθήσουν, όπως οι άνθρωποι, αλλά για να μου συστηθούν και να με προσκαλέσουν. Ατέλειωτα μέτρα βιβλίων που δεν θα μπορέσω να διαβάσω ποτέ. Και το ξέρω: αυτό που μου προσφέρεται εδώ είναι η ζωή, ζωή που προστίθεται στη δική μου και περιμένει να την εκμεταλλευτώ. Αλλά οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα ώστε η δυνατότητα αυτή δεν αξιοποιείται. Ένα από αυτά τα βιβλία θα ήταν αρκετό για να μου αλλάξει τελείως τη ζωή. Ποιός είμαι τώρα; Ποιος θα ήμουν αν διάβαζα;

Ένα βιβλίο είναι ένας μαγικός κόσμος γεμάτος μικρά σύμβολα που μπορούν να δώσουν ζωή στους νεκρούς και να χαρίσουν αιώνια ζωή στους ζωντανούς. Είναι ασύλληπτο, φανταστικό και «μαγικό» ότι είκοσι τέσσερα γράμματα του αλφαβήτου μπορούν να συνδυαστούν με τόσους τρόπους ώστε να γεμίσουν τεράστια ράφια με βιβλία και να μας οδηγήσουν σ’ έναν κόσμο δίχως όρια, έναν κόσμο που θα διευρύνεται διαρκώς όσο υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτή τη γη.

Κοίταξα ψηλά στους τοίχους και για μια στιγμή ένιωσα τα βιβλία να με καρφώνουν με το βλέμμα τους. Λες κι είχαν ζωή, λες και φώναζαν:

«Έλα κοντά μας, μη φοβάσαι, έλα!»

Ξαφνικά ένιωσα μεγάλη πείνα. Όχι για φαγητό, αλλά για λέξεις που κρύβονταν σ’ αυτά τα ράφια. Αλλά το ήξερα: όσο και να διάβαζα στη ζωή μου, ποτέ δε θα μπορούσα να διαβάσω έστω κι ένα δισεκατομμυριοστό απ’ όλες τις προτάσεις που έχουν γραφτεί. Γιατί στον κόσμο υπάρχουν τόσο πολλές προτάσεις όσα αστέρια στον ουρανό. Και πολλαπλασιάζονται ολοένα, διευρύνονται διαρκώς, όπως ο δίχως όρια χώρος.

Αλλά ταυτόχρονα ήξερα ότι, όταν ανοίγω ένα βιβλίο, βλέπω μια ακρούλα του ουρανού, κι όταν διαβάζω μια νέα πρόταση, γνωρίζω κάτι περισσότερο από πριν. Κι όλα όσα διαβάζω κάνουν τον κόσμο μεγαλύτερο, αλλά διευρύνουν και τους δικούς μου ορίζοντες. Για μια στιγμή είχα κοιτάξει στο φανταστικό και μαγικό κόσμο των βιβλίων.»